Troiel Wirujące Ostrza

Głos odpowiedział.
- Dowiesz się w swoim czasie. - Po czym usłyszałeś "pstryk" i świat wokoło zaczęło zniknął. Ostatnie co dostrzegłeś to zarys twarzy... szpiczaste uszy oraz oczy. Białe niczym śnieg.

(Odpowiem ci jeszcze raz jak wrócisz do życia)

Wszyscy - ci żywi

Róża zajęła się Thogartem. Po chwili ból stał się intensywniejszy ale po nim nastąpiła ulga. Było ciężko gdyż odporność na magię stawiała pewne opory ale udało się. Wyzdrowiał. W międzyczasie Reskird powoli wyzionął ducha wykrwawiając się. Hrothgar się temu przyglądał. Krasnolud panikował i nie potrafił się nijak uspokoić. Padł na ziemię i kiwał się jak sierota.
Arkadya zemdlała z bólu. Ale nie puściła okrucha. Nic jej nie będzie.

Ci martwi
(Niedługo was znów wprowadzę.)

Thorgat Kruszyciel

Spogląda na towarzyszy i to co z nich zostało. Zaiste - nie mała jest cena nawet pojedynczego Okrucha... Ale czyż nie był na tyle potężny by stworzyć osobny wymiar, w którym musieli stawiać czoła demonom? Oby nagroda była warta trudów.
Gdy Róży udało się go wyleczyć skinął jej głową co było nie lada wyróżnieniem gdyż orki rzadko zginają swe karki, taka to już harda i dumna rasa.
- Spisałaś się - rzekł krótko, widząc zaleczone rany - Teraz pomóż opanować się Twojej siostrze, każdy zdolny do walki będzie nam potrzebny by bezpiecznie donieść Okruch... A potem obejrzyj tą czarodziejkę, nie wiem czy to działanie Okrucha czy szok po zniknięciu tego przeklętego wymiaru... W każdym razie potrzebna nam jest przytomna - po czym ruszył w stronę ciała Reskirda - Tym razem nie dane Ci było doczekać końca wyprawy... - mruknął w zasadzie już tylko do siebie jako że krasnolud wyzionął ducha - Ale niedługo znów przyjdzie nam wspólnie walczyć... - zebrał ekwipunek poległego po czym upchnął go w swoim plecaku i znów rozejrzał się, wypatrując potencjalnego zagrożenia. Trzeba działać...
Podszedłszy do Hrothgara i podniósłszy go za brodę spoliczkował go swoją wielką łapą - bez gniewu nawet, ot załamał się ten brodaty kurdupel... Cóż, nie każdy dobrze znosi spotkania z demonami... Ale teraz był potrzebny - Stawaj no i chwytaj za broń, zrozumiałeś?! Nie czas tu na mazgajenie się, jeszcze nie donieśliśmy skarbu do miasta... Bacz czy aby ktoś się nie zbliża, jak tylko wszyscy będą w stanie to ruszamy do miasta... - czeka jeszcze chwilę by się upewnić, że krasnolud wróci do siebie po czym zbiera resztę porzuconego sprzętu poległych kompanów a następnie podchodzi do Arkadii i dopóki Róża jej nie docuci, pilnuje by nie wypuściła z rak Okrucha.

Hrothgar Brązowa Broda

"Uspokój się w końcu, uspokój się..." Te słowa przebijały się przez opary strachu do mózgu krasnoluda. Oczywiście próbował się uspokoić , ale nie było to takie proste. Rozejrzał się błędnym wzrokiem , wydawało mu się bowiem że wciąż jest w tamtym świecie...

Hrothgar Brązowa Broda

Twoja twardogłowa, krasnoludzka natura dała ci kopa w tyłek i otrząsnąłeś się z szoku. Nadal serce waliło ci jakbyś biegł kilometr na pełnym gazie a przed oczyma nadal miałeś mgłę i przenikające się wizję tego co realne z tym co widziałeś w tamtym paskudnym miejscu. Spojrzałeś na Lilię. Płakała. Słowa które wcześniej wypowiadała... Troiel. Widziałeś jak umarł. Makabrycznie, ciskany w paszczach potwora o ziemię, raz za razem. Aż połamał wszystkie swoje kości i w straszliwych męczarniach dokonał żywota przepołowiony potężnym ściskiem zaślinionych paszcz. Zastanawiałeś się... czy może ona chce to wiedzieć? Z zadumy wydarł cię Ork. Podszedł do Reskirda i zaczął go bezczelnie okradać! Nim zdołałeś cokolwiek powiedzieć... podniósł cię i klepnął w twarz. Coś powiedział... I coś ci nakazał zrobić. Po czym cię zostawił i zmobilizował wszystkich do dalszej drogi.

Thogart Kruszyciel

Róża uspokoiła Lilię. Choć ta nadal chlipała pod nosem. Ty zaś zabrałeś martwemu jego rzeczy. Żywy krasnolud widząc to wybałuszył oczy. Zdzieliłeś go w twarz i uspokoiłeś. Wszystko było gotowe do drogi. Czarodziejka też dochodziła do siebie powoli. Chyba doniesie okruch.

Arkadya Władczyni Ognia

Ocknęła cię róża swymi łagodzącymi ból gestami. Oczywiście, tak jak mówił twój mistrz. Moc wiary osłabia magię. Czułaś że choć ciało czuję się lepiej to jednak magia cię opuszcza. Niezbędna konieczność najwidoczniej. Wkrótce minie... no i jeszcze to TY niesiesz okruch. Ależ cię zaszczyt trafił. Ork wydaje się przejął dowodzenie.


ŁUP ORKA ZABRANY MARTWEMU:
- topór dwuręczny +4
- kolczuga +4 - za mała byś nosił
- Epicki Pas Wytrwałości +6
- hełm drewniany +2 - za mały byś nosił

Thorgat Kruszyciel

Widząc spojrzenie krasnoluda warczy w jego stronę - Nie wytrzeszczaj gał bo ktoś ci je wydłubie. Co, boli cię, że nie usypię im kurhanów? Że polegli w glorii i chwale a ja bez szacunku? To dla was zawsze wiele znaczy, wasze rozumki muszą tłumaczyć sobie, że to zaszczyt umrzeć w chwale... Gówno a nie zaszczyt, zapamiętaj to sobie - jak umierasz toś trup i nie ma się co rozwodzić. A oni? Czy to w ogóle śmierć jeśli nadal będą żyć? To tylko ból, nieco inny niż zwykle a tego będzie jeszcze wiele przed nami... Więc niech zacisną zęby i zniosą to a ty zbieraj się i bądź czujny, będziesz zamykał pochód... - po czym wciąż mając na widoku krasnoluda zabiera resztę ekwipunku poległych - Pewnie kurdupel chciałby jeszcze żeby zakopać ich z dobytkiem... Tak, i niech potem po kolejny fragment sfery idą z gołą dupą, już to widzę, twardogłowe, krótkonogie marudy... - mruczy pod nosem ork rozeźlony tym, że wszystko co robi inni próbują oceniać... Gdyby nie to, że ma wraz z nimi odnaleźć Sferę.. Eh.. Wszystko by było inaczej. Dałby im szkołę życia.
Zebrawszy wszystko co pozostało mówi do wszystkich - Nie ma czasu na takie siedzenie... Ruszamy. Okruch jest najważniejszy więc trzeba go chronić a z nim Arkadię o ile nie chcemy wszyscy srogo oberwać... Pójdzie więc w środku, za nią Róża - miej na oku i krzycz gdyby coś złego się z nią działo... Ja pójdę pierwszy, za mną Lilia a krasnolud zamknie pochód. Wszyscy zachowajcie czujność i nie pozwólcie by licho nas zaskoczyło... - to rzekłszy ubiera pas wytrzymałości dla dodatkowej ochrony i powoli rusza a gdy orszak się uformuje przyśpiesza idąc z powrotem w kierunku miasta rozglądając się na prawo i lewo z dobyta bronią. Wie, że jego towarzysze pewnie chętnie wetknęli by mu teraz nóż w plecy... Ale nawet gdyby im się udało, on też się odrodzi. A wtedy marny ich los...

Arkadya Władczyni Ognia

- Dziękuję - powiedziała do Róży. Wstała powoli kurczowo trzymając Okruch. Powoli wracała jej jasność umysłu oraz przypomniała sobie co się stało, gdy zabrała Okruch. ~~ Moc zawarta w jednym Okruchu. Na tyle silna, aby utrzymać Nether ~ pomyślała ~ Więc jaką potęgę może dać cała Sfera swojemu posiadaczowi? ~~ z rozmyślań wyrwał ją głos Thorgata. A więc ruszają do miasta. Ustawiła się na swoim miejscu w orszaku i ruszyła za Lilią. ~~ Ciekawe co powiedzą w mieście, gdy zobaczą mnie w drużynie ~ przemknęło jej przez myśl.

Wszyscy żywi

Szliście w spokoju przez pół dnia. Powyżej koron drzew widzieliście że ilość słupów dymu zwiększyła się dwukrotnie. Krasnolud miał złe przeczucia. Lilia zachowywała się dziwnie spokojnie. Nie odzywała się słowem. Co rusz jednak wstrząsał nią dreszcz. Arkadya szła jak po tłuczonym szkle bosą stopą. Bolało ją wszystko. W znośniej granicy na szczęście. Do tego dzięki widzeniu magii dostrzegała że przez jej ciało przebiegają całe mnóstwo nici magii. Wszystkie z okrucha. Wyglądało to jakby sam okruch upewniał się że go nie upuści. Pod wieczór ork nakazał spoczynek. Prowizoryczny obóz i spanie na gołej ziemi.
Następnego dnia po ognisku i obozie nie było śladu. A wszyscy obudzili się w bólach i spętani linami. Ork jako jedyny miał zamiast linami dłonie skrępowane łańcuchem.
Arkadya nadal miała w rękach okruch a ręce uwiązane przy nadgarstkach. Promienie słońca raziły wszystkich jednak udało wam się ustalić że jesteście w drewnianej klatce a wokoło pałętają się dobrze, jak na zaniżone standardy, gobliny.


Wszyscy martwi którzy chcą żyć

Ból jak przy ponownych narodzinach. Pierwsze zebranie powietrza w płucach. Przywitały was do tego świata słowa.
- No. Udało nam się. - wypowiedział je Ksiądz. Jeden z kapłanów w kapliczce w Kromart.
- Macie szczęście że podpisaliście. Bez tego nie udałoby nam się was tu sprowadzić. Sprawa jest poważna. Ale... po kolei. Nazywam się Uwe z Bern. Nie mieliśmy chyba jeszcze przyjemności się poznać?

ŁUP ORKA ZABRANY MARTWEMU:
- to co miał gnom.

Troiel Wirujące Ostrze

Wszystko mnie boli, jednak czuję się dziwnie wypoczęty.
- Niestety nie, miło mi. Jestem Troiel.
Podaję rękę kapłanowi.
- Gdzie ja w ogóle jestem?

Thorgat Kruszyciel

Zaciska swe potężne pięści gdy orientuje się co się z nimi stało... Do licha! Dać się podejść tym pokurczom, toż to hańba! Zapłacą mu jeszcze... Skruszy ich parszywe czerepy.
Cicho, tak by przechodzące gobliny ich nie podsłuchały zaczyna szeptać do uwiezionych razem z nim - Posłuchajcie mnie kukiełki uważnie bo jesteśmy w tarapatach. Siła ich tutaj, nie wyrwiemy się łatwo... Musimy się jakoś ułożyć bo przykry los nas czeka... Zaraz pokarzę im co znaczy wściekłość ale musicie przełknąć swoją śmieszną dumę i ugiąć karki, jasne? Korzyć się i pełzań posłusznie... A prędzej się z nimi dogadam niż wy... - do Lilii zaś mówi - Nie lubię magii ale może pomoże nam teraz... Gdyby doszło do sytuacji, że będę musiał się pojedynkować z którymś z nich, upewnij się, że mój przeciwnik przegra, ponoć klątwy to Twoja specjalność... Ale tak by się nie poznali, i tylko gdy będzie trzeba, może mają tu jakichś szamanów. Gdybyśmy musieli uciekać będziesz też musiała nas ukryć, osłonić jakimś całunem ciemności lub czymś podobnym... Jasne? A ty krasnoludzie uważaj na swój jęzor i nie wydaj nas głupio. Pilnujcie Arkadii, lepiej, żeby nie wiedzieli co niesiemy. Gdyby któreś z nas poległo tutaj... Trzeba zawiadomić króla, gdzie jest ten obóz i jakie siły tu czekają - po chwili mruczy - No to zaczynajmy... - po czym wstaje i wydawszy z siebie ryk napina kajdany sprawdzając jak są mocne, choć nie rozrywając ich jeszcze po czym łapie za kraty klatki i potrząsając, też jedynie dla sprawdzenia wytrzymałości, nie wyrwania się na wolność, ryczy - Argh! Co to ma znaczyć?! Wypuśćcie mnie natychmiast! Jam jest Thorgat! Ledwie parę dni temu toczyłem walkę z demonami i, klnę się na kości mego ojca, zginęły w męczarniach! Jakim prawem ośmielacie się mnie więzić? Kto nie wierzy niech obejrzy czerep jednej z tych bestii, no dalej, leży w mojej sakwie jako dowód mego męstwa i waleczności! Wezwijcie no zaraz tego, który tu dowodzi, bo nie zdzierżę dłużej tej niewoli! I jeszcze pospołu z mymi służebnymi... Do ludzi mnie przyrównujecie?! Hańba! Wołajcie dowódcę bo nie będę tak strzępił języka dzień cały, umowę chcę zawrzeć a opłacić wam się to może... - po czym, o ile kajdany pozwalają zaplata ręce na piersi i czeka aż pojawi się ktoś ważniejszy z pośród pokurczów.

Thorgat Kruszyciel

Usłyszałeś leniwy skrzek.
- Ciichom tam. Wy nic nie mówią. - Odpowiedział jeden głos.
- Ja chcem spać. Spać do obiad.
- Przesstał! To zielonoskóry. On wielka jak góra. Ja nie chcieć być naleśnik. - odpowiedział drugi głos i po chwili podszedł do ciebie młody goblin. Powtórzyłeś mu krzykiem wszystko. Był przerażony. Pobiegł i wrócił z odzianym w metalową kolczugę goblina o przerażającym obliczu.
- Jam jest Gah'ter! Czempion 15 chąrągwia! TY! - wskazał na jednego ze swych podwładnych. - Przynieść mi to o czym Ork mówi.

Po chwili przybiegł przerażony sługa. I ujrzeli głowę Furii.
- To... Ty mówi prawdę. Ty zabił demona. Potężny potężny demona. Ja Gah'ter posłucha cię.

Troiel Wirujące Ostrze

- Miło mi Drowie. Nie panikuj ale jesteś w Kromart. W kaplicy. Sprawa jest poważna. Mamy tu inwazję. Nic dziwnego że hrabia który tu rządził tak chętnie oddał go naszemu królowi. - Zrobił przerwę. - Gobliny... inwazja. Już trzy razy atakowały miasto. W ciagu tygodnia zaledwie. I jest ich coraz wiecej.

Thorgat Kruszyciel

Wytrzymuje spojrzenie czempiona 15 chorągwi i spoglądając na niego uważnie mówi - Tak, ja zabić potężny demon. Ty, Gah'ter posłuchaj teraz Thorgata. Wy walczycie z ludźmi. Długo tak tu siedzicie? Oni nie mają murów. Ale ciągle żyją. Potrzeba wam wojowników. A Thorgat starczy za dziesięciu - nie pewny czy czempion zna się na liczbach wyciąga przed siebie rozłożone dłonie pokazując dziesięć palców - Ale nie za darmo. I nie jako więzień. Jak nie wierzysz, niech no stanie przeciwko mnie któryś z twoich, zobaczymy kto kogo skruszy. A ze mną są moi ludzie - wyraźnie akcentuje słowo "moi" by goblin właściwie zrozumiał - Oni zrobią co ja powiem. Było ich więcej ale nie wszyscy byli dosyć posłuszni - tu zawiesił znacząco głos - Ci już wiedzą, że trzeba być. Krasnolud dobry do noszenia rzeczy, mały ale dużo udźwignie. A kobiety... - uśmiechnął się lubieżnie po czym zaśmiał się chrapliwie - Ale nie teraz czas na to. Nie kiedy czas do walki... Oddajcie co moje i to co zagarnę im w walce a w pięć dni nie pozostanie tam śladu ludzi - szczerzy kły na samą myśl o rzezi, po czym nieco ciszej, tak by tylko jego towarzysze i czempion z nim rozmawiający słyszeli - A ja wiem, gdzie trzeba szukać złota i klejnotów jak ich podbijemy... Ja wiem, gdzie my najlepsze rzeczy i to jako pierwsi znajdziemy - uśmiecha się konfidencjonalnie - Gah'ter niech się trzyma Thorgata a będzie bogaty, bogaty goblin jak my zdobyć ta wioska. Ty wypuścisz to my mamy umowa... Tak? - liczy, że jeżeli nie niedobór żołnierzy to chociaż chciwość skłoni goblina by z nim zawrzeć układ zwłaszcza, że pozornie niczym nie ryzykuje.

Hrothgar Brązowa Broda

Przysłuchiwał się temu wszystkiemu z milczeniem. Gobliny nie są specjalnie sprytne. każdy to wie. "Ale ten ork jest jak na swoją twardą mózgownicę aż za inteligentny, a poza tym obraził go . Ale poczekamy. zemsta najlepiej smakuje na chłodno. "

Przypatruję się swoim pętom czy mogę je zerwać czystą siłą.

Troiel Wirujące Ostrze

-Hmmm... Może mogę się wam na coś przydać? Muszę się chyba odwdzięczyć za uratowanie.

Reskird Smokobójca
Otworzył pomału oczy krzywiąc twarz. Jeśli leżał, to wstał. Rozejrzał się dookoła nie pamiętając o niczym. Nagle złapał się obiema rękami za plecy sprawdzając co stało się z tym, co jeszcze nie tak dawno temu doprowadziło do jego konania.
-Reskird, nie znam Pana - odpowiedział mężczyźnie. - co to za miejsce ? - zapytał nie za bardzo wiedząc czy to szpital, kostnica, czy jeszcze jakie inne męczeńskie miejsce. Nie przepadał za konowałami. Potrafili użnąć komuś rękę tylko dlatego, że wilk za nią chapnął.

Yavin le Cretin
Z uwagą rozglądam się po sali, lustruję wzrokiem Uwe, starając się dostrzec jego emocje na twarzy.

Uwięzieni

Hrothgar przyjrzał się uważnie więzom. Były dość porządnie, jak na golbinią robotę, związane. Ale uznał po chwili namysłu że byłby w stanie je rozerwać. Gobliny popełniły błąd nie doceniając pokłady krasnoludziej siły. Winni byli jak i orku kajdany założyć. Inna sprawa że metal jest dla goblinów czymś niezwykle cennym i nie chciały go marnować na nic nieznaczącego pokurcza... c'est la vie.
Ork przedstawił warunki a Gah'ter wyraźnie się namyślał. Gobliny wokoło szeptały swym szczebiotem niezrozumiałe słowa prawdopodobnie przedstawiając wszystkie za i przeciw. Wreszcie Gah'ter podniósł swą prawicę na znak "zamknijcie się kufta, ja tu myślę" i tak oto powiedział.
- Ork ma dużo racja. Poprzedni człowiek co tu się panoszyć był upierdliwy ale nie tak zawzięty jak ten z metalowa czapka na głowie. Ten chcieć tu robić porządek, buduje miasto! NA NASZA ZIEMIA! Gobliny być tu od lat. I gobliny odzyskajom co ich. Przynieść sprzenta dla więźniów! - solidny cios wylosował szczęśliwca do tego zadania. Gah'ter kontynuował.
-Ty orku, oraz twoi ludkowie... i ten tu karypel, pomogom nam. My się wzbogacić a wy życie zachować i wolność. HAHAHA! Gah'ter zostanie wodzem mając Thogarta Kruszyciela Demonów po swojej strona! - Po chwili przybiegły gobliny. Rozdali wam wszystkim sprzęt a liny i łańcuchy zdjęto. Wasz ruch.



Ożywieni


Na słowa Drowa Ksiądz się skrzywił.
- Możesz? Ty nie "możesz" mój drogi, ty musisz! Do tego obliguje cię kontrakt. Na wszystkie dzieci Wszechojca! Czy nikt z was nigdy nie czytał tego co podpisuje?
Wy macie ginąć za zachcianki króla a my mamy pilnować by powrót do żywych był możliwie bezpieczny i bezbolesny. Ot uroki bycia bohaterem. - Na widok krasnoluda Uwe znów się rozchmurzył.
- Witaj krasnoludzie. Jesteś w mieście. Kaplica. Na pewno kojarzysz. - Widząc małomównego człeka z tyłu, który w dziwny sposób mu się przyglądał Uwe zwątpił przez chwilę w wasze kompetencje.
- Niech zgadnę. Wy jesteście tymi pierwszymi bohaterami co mieli niewątpliwy zaszczyt ruszyć głupio po pierwszy okruch? - twarz wykrzywiła mu się jak u dziadka rozczarowanego postępowaniem wnuków.
- Prawie dwa tygodnie! I nic. Nie wracają. A tu nagle jeden, drugi i trzeci martwi wracają do życia. Coś czarno to widzę. A od czasów inwazji nie wysłaliśmy innych grup bohaterów. - zrobił przerwę - osobiście to zaproponowałem królowi. Tylko by szli na rzeź a tak to chociaż pomagają w odpieraniu ataków. - Przez chwilę widać było dumę gdy to mówił.

Powoli wdrażał was w realia, nie licząc że pojawią się nowi martwi.
Od czasu waszego opuszczenia miasta dołączyło około 20 nowych bohaterów. Kilku z nich było emerytowanymi bohaterami starego króla ale większość z nich była nowicjuszami. Chłopi, mieszczanie, bandyci i książęta. Mieszanka wybuchowa. Uformowano z nich 4 grupy. Pierwsza poszła waszym śladem i wróciła następnego dnia... konkretnie to jedna osoba która umarła chwile po tym jak powiedziała co się im przytrafiło. Obóz drwali, mających zebrać drewno na budowę palisady, stał się obozem goblinów z okolicznych lasów. Plaga tego hrabstwa. Na wieść o tym że król zaczął tu organizować znaczne siły i środki, goblinom odbiło i zaczęły ataki. Od tego czasu miasto jest w ciągłej gotowości.

- Macie szczęście - powiedział Uwe - król organizuje spotkanie za dwie godziny. Wszystkiego się tam dowiecie. Macie póki co dwie godziny dla siebie. Przygotujcie się do bitwy.

Reskird Smokobójca
-Cholera, co to się wyrabia teraz. Żeby to gobliny, te przeklęte szkodniki się pałętały gdzie chciały. Nie do pomyślenia. A ja na dodatek straciłem cały swój sprzęt. Mam nadzieję tylko, że Thorgatowi uda się dotrzeć tutaj cało z tym okruchem. Moglibyśmy wyjść im naprzeciw, żeby w razie czego usunąć wszelkie niebezpieczeństwa? Co wy na to ? - jeśli nikt z kompanów mu nie odpowiedział, ruszył prosto do króla na zebranie.

Thorgat Kruszyciel

Gdy czempion przedstawia swoją wizję, w której tyle osiąga z jego pomocą, ork wtóruje mu w tym wybuchu radości - Tak! Wiele dokonamy! Sprawimy im krwawą rzeź... Muahaha!
Odebrawszy swoje rzeczy od posłanego po nie goblina - nachyla się do niego i warczy - Lepiej żeby niczego nie brakowało w naszych rzeczach gdy za chwilę je przeszukam albo inaczej... - tu rozdziawia paszczę prezentując swoje kły i kłapiąc przed twarzą goblina - Ktoś tego pożałuje... - liczy, że nawet jeżeli ktoś zdążył przywłaszczyć coś sobie, to po tej pogróżce podsunie mu dyskretnie to co wcześniej ukradł w trosce o gniew orka, który został rozkuty i wypuszczony z klatki... A to znaczyło, że zaczął być poważnym zagrożeniem.
Następnie zwraca się do czempiona który ich wypuścił - Gah'ter, my musimy razem zjeść i popić, okrutnie głodny jestem i skupić się nie mogę... Ale tylko przy twoich przybocznych, reszta niech do nas nie podchodzi, niech nie słucha, nie można im zaufać innym goblinom, które cię mogą zdradzić... A ja ci powiem jak Gah'ter może władać więcej niż piętnastoma chorągwiami - tu znów szczerzy się paskudnie, wiedząc, że tylko wódz może rozporządzać większymi gromadami za pośrednictwem swoich czempionów.
Zanim ruszą w miejsce wskazane przez goblina mówi do krasnoluda - A ty brodaczu! Uważaj co ci powiem. Pilnuj mi kobiet co by żaden na nich łap nie położył a jak który spróbuje to odrąb je albo przyślij takiego do mnie to sam bo kułakiem objaśnię... Swoje ludzkie kobiety będą mogli nałapać jak wpadniemy do tej wioski i wytniemy w pień obrońców. Jasne?! No.. I nie ruszać mi się bez strażnika od Gah'tera po obozie bo inaczej was tu złapią i upieką na rożnie bo nie będą wiedzieć, że wy moi - liczy, że może uda im się zdobyć jakieś informacje nie wpadając jednak w kłopoty, które i jego by pogrążyły.

Yavin le Cretin
- Dziwne - pomyślał wysilając umysł - cóż mogło wywołać niepokój i irytację tego kleryka wobec naszej osoby? Konserwatyzm? Przywiązanie do przyszłości? Skąd u niego takie sprzeczne uczucia? Dlaczego próba zdobycia okrucha wywołała u niego taką niechęć? Jakie może ciągnąć korzyści z utrzymywania tego stanu?
Wychodzę z kaplicy, wciągnął pełnymi płucami powietrze i skierował swe ( nieco chwiejne ) kroki ku oberży, by tam zasięgnąć języka o korzyściach kleryków z obecnego stanu. Po drodze bacznie wypatruje towarzyszy bądź nowych awanturników.

Troiel Wirujące Ostrze

Wychodzę z kaplicy i idę do oberży, aby coś zjeść. Czuję się trochę dziwnie. Dziwnie rześki i dziwnie... głodny. Jakbym nigdy nie jadł. Siadam na miejscu, które jest akurat puste i czekam, aż ktoś mnie obsłuży. W miedzy czasie rozglądam się i nasłuchuję w poszukiwaniu informacji na temat ataków goblinów.