Ale to dla tego, że mamy broń przeciw lotniczą i sprzęt do walki w powietrzu. Poza tym lotnictwo nie jest w stanie kontrolować zdobytych pozycji. A zanim oopanuje się miasto to trzeba wkroczyć piechotą i unieszkodliwić broniących się niedobitków. Albo przynajmniej przyjąć kapitulację.

Ale kiedy lotnictwo pojawia się na polu walki, to raczej nie robi się walnych bitew. Raczej wojna pozycyjna i podjazdowa.

Mwamba, przemarsz wojsk to prawie ZAWSZE straty dla cywilów. Od zawsze.

Tak, ale nie na taką skalę. I straty dotyczą tylko obszarów przez które wojsko faktycznie przejdzie. No i można wziąć pod uwagę okoliczne osady gdzie wysyła się podjazdy. A grupka smoków rozpierzchnie się po okolicy na kilka godzin, zeżre trzodę, chłopa jak się nawinie, to se zrobi z niego nugetsa okazjonalnie coś podpali, poniszczy uprawy. Jak się chłopom trafi słabszy rok to wychodzi z tego niemal eksterminacja. Przejmujesz obszar biedy, głodu, nie ma kogo rekrutować ani z kogo zdzierać podatków. Chyba że chodzi ci o tzw. wojnę na wyniszczenie.

Zawitam tu Ja, ten temat zrobi się automatycznie lepszy.

Ba, dodam jeszcze, że w świecie antycznym wyrżnięcie w pień wszystkich obrońców uchodziło za akceptowalny wyraz męskiej brawury. Później bywało lepiej.
Bywało.

Co do lotnictwa, drodzy państwo:
http://www.youtube.com/watch?v=nZZ504TG ... r_embedded



Oto Ju-87 Stuka, szczytowy wytwór przerażającej machiny wojennej niemieckiego Blitzkriegu - wojny błyskawicznej.

W ścisłej współpracy z niemieckimi siłami pancernymi, spadały na zaplecze wrogów błyskawicznie niszcząc wszystko na swojej drodze niczym rozgniewani lokatorzy Vahalli, samym swym pojawieniem się wprowadzając nieopisany zamęt i chaos w szerach przeciwnika. Dźwięk syren i przerażający świst spadających bomb (efekt ten uzyskano dzięki przyczepieniu do bomb kartonowych lotek, które spadały z przerażającym, narastającym gwizdem) wystarczył by złamać nawet najtwardszych bojowników, dodając do traum i koszmarów wojny jeszcze jedną, straszliwą kartę. W rankingu efektywności pulsuje się bardzo wysoko, gdzieś między ręczną wyrzutnią granatów termonuklearnych a spadającą doniczką.
Nie będę was zanudzał meandrami ich konstrukcji i taktyki - z łatwością znajdziecie ją na wikipedii.

W późniejszych etapach wojny były wykorzystywane w znacznie mniejszym zakresie, głównie do niszczenia alianckich czołgów.

Do czegóż dążę?

Otóż wojskowe umysły mają bardzo specyficzny rodzaj przebiegłości. Z reguły na wyhodowanie większych czołgów\słoni\żołnierzy\murów reagują wytworzeniem większych czołgów\słoni\dziwek z syfilisem\katapult oblężniczych, a raz na jakiś czas któryś z nich wymyśla RPG\broń palną\lekarstwo na AIDS\bombę jądrową i cała zabawa zaczyna się od nowa.

Więc wyobraźcie sobie różne typy zastosowania powietrznej kawalerii, bo nie ma jedynego kanonicznego którego będą się trzymać wszystkie frakcje.
Na francuskie kucyki-pegazy powietrzne, które posługują się przestarzałym system sygnalizacyjnym chorągiewek spadną kucyki-germańce z podręcznym radiem (jak będę miał czas, zamieszczę tutaj swoją wizję sił powietrznych w mrocznej Equestri, derp), które rozniosą je w pył. Głównie dlatego, że trudno walczyć obracając się za siebie, mrużąc oczy i mówiąc coś w stylu "k*a, to czerwony dół zielony góra salto, czy zielony bok czerwony góra?".


Więc wyobraźmy sobie walki w świecie fantasy jako coś, co ewoluuje, ciągle znajdując nowe sposoby na ciaśniejszą i lepszą współpracę z siłami lądowymi.

Właśnie, bombardowanie - zupełnie o tym zapomniałem!

Ogień Grecki był znany już w starożytnej... no, Grecji. W rozkwicie średniowiecza proch był powszechnie znany, były już bombardy używane w polu, m.in. pod Grunwaldem (koszmarnie niecelne). I faktycznie można takiego gryfa wykorzystać jako bombowiec, wystarczy żeby wziął w każdy pazur po fantastycznym wariancie koktajlu molotova (no, chyba że ktoś jest na tyle sprawny żeby zrobić magiczne zapalniki). Gryf mógłby lecieć wtedy na tyle wysoko by skutecznie niwelować obronę łuczniczą (cel daleko, mały przekrój poprzeczny i do tego ciężko wypatrzeć na zachmurzonym lub - wręcz przeciwnie - zalanym słońcem niebie). Nawet jak nie mamy prochu, nadal możemy zrzucić na piechotę tłuczone szkło (no, tu się zagalopowałem, tego w średniowieczu nie mieli - ale większość znanych mi karczm high fantasy posiada oszklone okna), ostre kawałki skał, wrzący olej, etc.
Wyobraźcie sobie efekt psychologiczny na oddziale wziętym z zaskoczenia: maszerujemy ku celowi, broń poskładana na taborach, do wroga dwa dni drogi, a tu z nieba leci olej, wszystko się pali, i jest dramat!

Poza tym Yavin poruszył też ważną rzecz - każda akcja wojskowa implikuje reakcję. Każda technika byłaby wcześniej czy później skontrowana przeciwtechniką. Dlatego tak naprawdę tytułowe pytanie o formacje wojskowe to byłoby tak naprawdę pytanie o ewolucję, proces, a nie gotowe formuły

Edit I nie uważam że normalnej wielkości smok byłby takim obciążeniem do utrzymania. Załóżmy że smok waży tonę (a sądzę że i mniej, bo musi latać) i je w przeliczeniu tyle co człowiek. Oznacza to, że dwie sarny dziennie (ok. 40 kg mięsa) na takiego smoka w zupełności wystarczają. Idę o zakład że dla dużego oddziału piechoty takie obciążenie żywieniowe jest akceptowalne przy wszystkich benefitach jakie obecność smoka daje

Nacje w grach strategicznych często mają tylko tyle jednostek ile jest im absolutnie niezbędne (a czasem mniej, stąd dziury w balansie). Większość fantastycznego tałatajstwa rozdawana jest nieludziom a reszta zostaje stworami neutralnymi, więc niedobór poczwar u ludzi trzeba zrekompensować n-tą wersją rycerza z ostrzem na kiju, ostrzem na dłuższym kiju lub z ostrzem bez kija ale za to z blachą w drugiej ręce. Za to na przykład w Warhammerze na balans można trochę bardziej lać, stąd rycerz z ostrzem na jeszcze dłuższym kiju dostępny jest również w wersji długouchej, włochatej czy łuskowatej.

***
Za mocny smok? Dać światu słabsze smoki albo drugą odmianę która jest mniejsza i mniej skłonna odgryźć hodowcy czerep.
Za głodny smok? Alchemicznie zmutować krowy żeby rosły do wielkości nosorożca. Albo unowocześnić rolnictwo.
Za słaby gryf? Dopakować gryfy.
Za wredni łucznicy? Obić lataczy pancerzem z zajemetalu.
Niedobór sprzętu z powodu trwałego przystanku techologii w średniowieczu? Nauczyć zbrojmistrzów robić magiczne kowadła do zrzucania na czerepy adwersarzom. Albo, jak wspomniał Stray, mołotowy czy jakieś bombki, dla nudziarzy.
To fantastyka, można ją wzbogacić trochę bardziej niż tylko dając lwom ptasie łby i skrzydła.

Fizyką względnie precyzyjną w stylu "pan się nie wychyla bo powietrze pana jak jabłko obierze" można się zaś podetrzeć, bo jeśli nie, to taki smok miałby pewnie problem z podniesieniem własnej dupy, nie mówiąc już o wzbiciu się w powietrze, a gryf też by za wiele nie uleciał. Aerodynamika pilota to przy tym pomniejsza ugoda. Za to można wpakować jej odrobinę jako pretekst do dania pilotom goglohełmu z dziobem do zatrzymywania wiatru, bo takowy może ładnie wyglądać i trochę pomydlić oczy ewentualnym czepialskim odbiorcom. Że niby twórca to także przewidział.

***

o Pojedynczy mag w środku klocka piechoty, rzucający jakieś czary wzmacniające wojaków, osłaniający ich magicznymi tarczami i czasem walący kulą ognia czy inną strugą kwasu w tych myślących inaczej.
o Pojedynczy mag sprowadzający śmierć z przestworzy z użyciem jakiegoś latacza lub, w przypadku braku latacza, wystającej formacji terenu.
o Drużyna magów odprawiająca rytuały/wspólnie ładująca czar zbyt tłusty żeby jeden cudak potrafił go rzucić. Te grube czary robią za dalekosiężną artylerię, środek do masowej teleportacji wojsk lub uprzykrzania wrogowi roboty przez przywoływanie psiej pogody. Czarodzieje mogą siedzieć z dala od latających strzał, kończyn i toporów podczas gdy lotniczy czarodziej daje im "namiary". W tej roli można użyć adeptów jeszcze zbyt cienkich żeby pakować ich w środek pola bitwy i żeby zdziałali cokolwiek samemu.
o Magowie specjalizujący się w jakiejś mięsomancji leczący rannych, zarówno wewnątrz klocków piechoty jak i w obozie.
o Magowie techniczni robiący przy logistyce, produkcji golemów, odganianiu psiej pogody przywołanej przez wrogich magów oraz wredną planetę i wielu innych rzeczach na które nie wpadłem.
Coś jeszcze?

Wy też przeczytaliście to powyżej jakby każde zdanie zaczynało się od litery "o"? xD - Ric Simane

Oczywiście najzwyczajniejsze formacje magów bitewnych które idą wprost w środek walk i nukują wszystko.

Nie wiem jak innym, ale mnie się wydaje, że kiedy stoi się w środku walki, to przez otaczającą ścianę zbrojnego mięsa mało można ustrzelić, jeszcze mniej zobaczyć, a już w ogóle idiotycznie mało pożyć. Taki mag najpierw wybrałby pewnie jakieś dogodne miejsce skąd może znaleźć i zdjąć cokolwiek chce, włącznie z nadlatującymi strzałami, a dopiero potem wepchnąłby się między miecze i piki. A takim dogodnym miejscem jest właśnie grzbiet czegoś fruwającego, wzniesienie albo środek formacji pancernych towarzyszy broni.

Albo mógłby też iść i wszystko nukować.

Myślę, że mało prawdopodobne byłoby nawalanie wszystkich w środku bitwy. Magowie nie są aż tak mocni, żeby pstrykali palcem i nawalali armagedonem, lub innymi kulami ognia jak w Heroesach Z reguły na czar składają się inkantacje odpowiednich słów, a na to potrzeba czasu i skupienia, które może zapewnić tylko odosobnione miejsce( najlepiej na wzgórzu skąd wszystko dobrze widać i wiadomo wtedy gdzie pierdyknąć czar)

>dostają cały dział na gadanie o militariach
>w jednym temacie mieszczą gadanie o walkach morskich, formacjach lotniczych i rozmieszczeniu magów w armii

NIE O TAKĄ ANDUINĘ WALCZYŁEM

Porozdzielaj ktoś tematy, to zrobi zdrowo dyskusji : c

Znaczy jak, mamy ciąć przez środek postów?

@Dzzeju - zależy od konwencji. Naprawdę istnieją uniwersa w których najpotężniejsi magowie stają na równi z bogami (romans Elministera i boginii magii Mystry w Forgotten Realms żeby daleko nie szukać) i ich możliwości dalece przewyższają wszystko co nawet duży kraj może wystawić przeciw nim.

No fakt, w Warhammerze jest dwóch takich magów, którzy niekoniecznie są przeciwko sobie. Jak kiedyś jeden demon przypuścił na jednego z nich atak wysyłając swoje demoniczne hordy, tamten wstał rano, wyszedł przewietrzyć zad na balkonie, patrzy, a tu armia chaosu przed jego zamkiem czeka na otwarcie bram. Wypowiada krótki czas, po czym armia zwraca się przeciwko demonowi, którego zbija w okrutny sposób.
Także nawet armagedonu niekoniecznie trzeba używać.
Tych dwóch jest tam takich uberpotężnych, jak bogowie, ale w WH masz jeszcze przecież elfy, które także mogą góry przenosić czarami. Jak ja kocham tą hipokryzję Warmłotka.

Zrobiłem osobne wątki. Czy możemy wedle pierwotnej idei rozmawiać tu o różnych ciekawych ale KONKRETNYCH W MIARĘ jednostkach wojskowych w fantasy? Zdecydowanie dobrym przykładem są zarzucone przez Straya wargi z jeźdźcami, wyróżniające się odwagą i bitnością w porównaniu do zwyczajnej konnej kawalerii.

Widzę, że ostatni post był 17 czerwca 2013, dlatego spróbuję ruszyć temat tym co mi przyszło do głowy.

Niedawno czytałem o szwajcarskim czworoboku pikinierów, i powiem szczerze, zakochałem się w tej formacji. Zwrotny, w miarę prosty (żołnierz musiał tylko trzymać się za plecami tego, który stał przed nim), trudny w rozbiciu i wybijaniu luk, a do tego i chyba co dla mnie najważniejsze, że po rozczłonkowaniu mógł się szybko formować i bronić się we wszystkich kierunkach czym wyraźnie odróżniał się od zastanej ciężkozbrojnej piechoty średniowiecznej. Według mnie to była najlepsza z formacji wojskowych całego okresu średniowiecza, jego schyłku i początków nowożytności (do czasu opanowania pól bitewnych przez broń palną). Było to połączenie greckiej falangi i rzymskich manipułów.
Przeciętny piechur szwajcarski był uzbrojony w pikę, ale częściej w halabardę (pod koniec XV, 3\4 szwajcarskiej piechoty było w nią uzbrojone). Opancerzenie było dosyć marne. W większości były to wyściełane tuniki i kaftany, jednak stopniowo następowało blachowanie i z czasem duża część pikinierów była okryta stalą. Siły główne, a więc główny czworobok liczył początkowo 900 ludzi (30 rzędów i 30 kolumn). Ale później liczba ta wzrosła do 2500 żołnierzy.
Najczęściej w czasie kampanii wojennych siły ustawiały się w następujący sposób: awangarda, złożona z kuszników i arkebuzerów, oraz kilkudziesięciu pikinierów dla ochrony (jej zadaniem było wciągnięcie wroga w walkę, i dać czas formowaniu się swoich głównych sił), siły główne składające się z 6 chorągwi, po 1250 żołnierzy; oraz ariergardę.
Szwajcarski czworobok udowodnił swoją skuteczność w bitwach pod: Morgarten, Laupen i Sempach, podczas wojen z austriackimi Habsburgami, oraz wojen burgundzkich. Gdzie mimo o wiele mniejszych siły z łatwością rozbijali o wiele większe siły połączonych rodzajów wojsk.

I własnie dlatego ten rodzaj formacji w wielu imperiach i wojnach, grał bardzo istotną rolę. Powinienem bardziej pisać o formacjach w światach fantasy, ale z wiadomych - przedstawionych wyżej - powodów gloryfikuje szwajcarską piechotę.

Niestety, mam na nią haka. I nawet nie odbiegając od historii. Pika miała długość jakiś 5 metrów. A kopie husarii 6. I to była kontra :p

Szkoda, że się nie spotkali. Byłaby to naprawdę równa walka. Ale raczej szarża husarii, 50 linii (bo z tylu składał się pełny czworobok) najeżonych pikami by nie przebiła. Czym, że jest 1 m w tę czy w tę. Dla mnie szwajcarzy to najlepsza piechota, a husaria najsilniejsza kawaleria. Oto moje zdanie. I husaria miała jedną niewidoczną, ale dotkliwą wadę. Służyła tam tylko szlachta, a jak wiemy z czasem nasza cudowni i bitni szlachcice zmienili się w zarządców folwarkowych i nawet nie myśleli o wojnie, przez którą ucierpieli by finansowo. Za to szwajcarzy to kantonowi górale, którzy w obronie swoich terytorium gotowi byli zostawić rodziny i iść na wojaczkę.

Do tego w czasie bitwy w środku formacji zbierali się strzelcy i piechota walcząca wręcz, używająca najczęściej "gwiazd polarnych", dwuręcznych mieczów i młotów lucereńskich. I gdy kawaleria krążyła w około czworoboku wystawiona była, na ostrzał i wypady żołnierzy, które nie tworzyły luk, a zadawały jej często dotkilwe straty. (mówię ogólnie o jeździe, która starła się ze szwajcarami)

Ja uważam, że husaria raczej nie rozbiłaby tak foremnego klocka pikinierów swoją normalną taktyką. Przypuszczam, że potrzebowałaby jakiegoś kołowania, być może wsparcia jakąś drobną dywersją czy oflankowaniem. Koń to jednak koń, trzydziestu chłopa z rzędu nie przemieli.

W pełni zgadzam się z Patakubą, samą husarią nie dałoby się go rozbić. Potrzebni byliby strzelcy, lub lekka jazda, żeby zrobić wyłomy i tak dopiero rzucić husarię. Warto dodać, że w czasie walki nigdy nie tworzono jednego "klocka", lecz co najmniej 3. Co stanowiło dużą przeszkodę dla kawalerii.
Mimo, że czworobok szwajcarski jest taki "klocowaty" to naprawdę go lubię, bo w ciągu wykorzystywaniu tej formacji na polach bitew bardzo nieliczni zdołali go pokonać.